سوزش مهتاب

(خلاصه شده)

در سنگینی سکوت و انزوای آسمان

ماه، مردی بود

قد خمیده و باریک اندام

و شب آه او

دلتنگ سحر ، دلگیر از خود

و ستاره ها اشک هایش

ابر بسترش بود

و باران شعر او :

چشم هایت گناه من بود

این گرداب های لایزال

وین شب های مه آلود

این دو کوچه تاریک و بی انتها ...

.

.

.

ماه، مردی بود

پشت هاله های نقره گون

که از باب سخن با او

ماهیان دریا

نیمه شب سر بدر آرند از آب

شکوِه های تنهایی خویش

ناله های بی صدایی و دلمردگی

با ماهیان شب زنده دار دریای دلش میگفت

اشک آن ها را دید و

قامتش خم شد

ماه، مردی بود

قد خمیده و باریک اندام 

در واپسین شب های تار خود

در میان وسعت سیاه آسمان تنهایی خویش

رو به زوال و اِنحنایش می رفت

دلگیر از خود و بی تاب از این سوز دلش

که رُخ سپیده را ندید و رفت ...